Als directeur van World Press Photo vliegt hij regelmatig de hele wereld over bekijkt vele expo’s en beoordeelt extreme hoeveelheden foto’s. Daarmee is hij met zijn team in staat om in korte tijd de pakkende foto’s eruit te selecteren.
Momenteel loopt de 2016 Exhibition in De Nieuwe Kerk te Amsterdam tot 10 juli as. en iedereen is uitgenodigd. Lars legde uit hoe de selectie bij WPP te werk gaat. Uit de 10-duizenden inzendingen wordt een doorloop gedaan van ca 1 sec. per foto. Als iemand ja roept wordt deze eruit gehaald. Vervolgens worden alle ja-foto’s uitgebreider bekeken en verder uitgeselecteerd. Het is fascinerend hoe zijn team de goede foto’s eruit weet te halen. Juist in zo’n korte tijd moet dan al een pakkende indruk in je hersenen geprint zijn. Hij zegt ook, “kijken doe je met je hersenen en niet met je ogen”. Wat doet het in je hersenen, daar gaat het om. Bij verdere analyse komt dan ook het verhaal van de foto meer tot je. Duidelijk is dat de foto je iets moet vertellen en is het spannend? Bij series is het verhaal nog belangrijker en niet gemakkelijk. Sommige verhalen zijn te groot om met drie foto’s te vertellen, dus moet het verhaal simpel zijn, kort en duidelijk. Ook de opbouw van je foto’s zijn bepalend. Is er een begin, een logische opbouw en een hoogtepunt?
Bij sommige series bleek er juist sprake te zijn van een anticlimax. Dat is nooit erg sterk.

Hij keek naar consequent gebruik van stijl. De serie moet bij elkaar passen qua kleur, sfeer of compositie. Hij gaf een voorkeur aan voor alles liggend of staand. Staand is minder populair geworden, dit was oorspronkelijk de stijl voor covers van magazines. Wees wel consequent. Sommige verhalen hadden teveel uitleg nodig, als de foto’s voor zichzelf spreken is de serie toch sterker. Je mag als kijker best je eigen verhaal verzinnen maar soms was het moeilijk om het verhaal van de fotograaf eruit te halen.
Ook interessant was de kijkrichting van de portretten. Een blik naar links werkt confronterend omdat je als kijker van links naar rechts kijkt en dan tegen de kijkrichting
in kijkt van het model. Als je mee kijkt naar rechts oogt het vriendelijker. Bij gebruik van tekst in een foto vertelde hij dat het dan erg moeilijk wordt om aan de tekst te ontsnappen, het gaat erg domineren.
De series waren erg verschillend, van retro portretfoto’s, kleurcomposities, vormen van natuur, landschappen, straatbeelden, bruggen en abstracte series. Een enorme klus om daar een winnaar uit te halen. Toch vielen bij Lars drie series op.
Op de derde plaats kwam Roswitha van Vliet met een serie van kleurbeelden die een suggestie van drank, muziek en feest gaven. De kleuren brachten veel sfeer en waren vrolijk, prettig om naar te kijken, goed passend bij elkaar maar je hebt wel tijd nodig om de foto’s volledig tot je te laten komen.
Op de tweede plaats, Paul Hoogeveen met zijn straatserie uit Cuba, met lekkere kleuren, hele goede compositie, met gebruik van reflecties en lijnen van de gebouwen, het klopte allemaal.
Op de eerste plaats eindigde Jessie Bos met een mysterieuze serie aan het water, doorzichtige wazige personen, mooi passend bij elkaar in zwart-wit. Een serie waar duidelijk goed is over nagedacht, met een mooie thrillersfeer passend voor een filmposter of boek cover.

1    Jessie Bos
2    Paul Hoogeveen
3    Roswitha van Vliet

Karim Kat